استخراج کردن تنها راهی است که سکه‌های جدید بتوانند وارد یک شبکه شوند. بیشتر ارزهای دیجیتال معروف مانند بیت‌کوین، لیت‌کوین، زدکش، و سیاکوین از الگوریتم‌های اثبات کار در استخراج خود استفاده می‌کنند. از این روش به شدت انتقاد می‌شود؛ چراکه حل کردن وظایف برای اعتبارسنجی یک بلوک نه تنها زمان‌بر است بلکه انرژی برق زیادی مصرف می‌کند که هزینه‌های هنگفتی در بردارد.در این مقاله با ما همراه باشید تا بیشتر پیرامون استخراج ارز دیجیتال آشنا شوید.
استخراج ارز دیجیتال یا ماینینگ ارز دیجیتال چیست؟
استخراج یا ماینینگ ارز دیجیتال به فرایند تایید تراکنش‌ها در شبکه می‌گویند که با تولید سکه جدید همراه است. این عمل با CPU، یا کارت گرافیک انجام می‌شود. واژه‌ی «استخراج» کمی گمراه کننده است. به این دلیل که در عمل استخراج تنها ارز دیجیتال استخراج نمی‌‌شود، بلکه طی این فرآیند امنیت شبکه‌ی بلاک‌چین نیز تامین خواهد شد. همان‌طور که می‌دانید هر بلوک بلاک چین باید اعتبارسنجی شود تا اجماع ایجاد گردد که در این میان به الگوریتم‌های ویژه‌ای نیاز است که در ادامه می‌توانید شرح مختصری از آن‌ها را مطالعه کنید.
اثبات کار (PoW)
اثبات کار احتمالا شناخته‌شده‌ترین پایه‌ی بلاک چین است. روش استخراج مبتنی بر اثبات کار یعنی «ماینر» کارهای رمزگذاری را حل و فصل می‌کند و پاداشی برای حل آن‌ها از طرف پروتکل دریافت می‌کند که نام رمزارز از همین‌جا می‌آید.
اثبات کار مکانیزمی است که به شبکه های غیرمتمرکز اجازه می دهد به یک اجماع برسند. این امر باعث می شود تا کاربران نتوانند دو بار سکه‌های خود را خرج کنند. علاوه‌بر این الگوریتم اثبات کار تضمین می‌کند که شبکه در برابر حمله یا دستکاری بسیار مقاوم باشد.
استخراج ارز دیجیتال یا ماینینگ (Mining)، فرآیند اعتبارسنجی تراکنش‌ها از طریق تلاش برای رمزگشایی‌های وظایف دشوار برای ایجاد اجماع درون شبکه است. به منظور یافتن راه‌حل یک بلاک، ماینر راه‌حل‌های مختلف را حدس می‌زند تا به نتیجه‌ی مطلوب برسد. این وظایف محاسبات به نسبت پیچیده‌ای هستند که با آزمایش راه‌حل‌های مختلف آدرس‌دهی می‌شوند. با حل کردن محاسبات، استخراج کننده تایید می‌کند تراکنشی که روی بلوک ذخیره شده بود، دقیق انجام شده است.
اثبات سهم (PoS)
اثبات سهم یکی از قابل‌توجه‌ترین جایگزین‌ها برای سیستم اثبات کار است. برخلاف ماینینگ فعالانه‌ی یک رمزارز برای به وجود آمدن اجماع، کاربران الگوریتم اثبات سهم برای پاداش «کار» نمی‌کنند، به این دلیل که برای «سهم» پاداش می‌گیرند. این روش با پرداخت سود توسط بانک‌ها قابل مقایسه است.
به معنای ساده‌تر یعنی کاربری برای نگه داشتن فرضا نئو (از معروف‌ترین سکه‌های PoS) در کیف پول ارز دیجیتال خود، پاداش بگیرد. استخراج کننده و همچنین «سهم‌گذار» به دنبال یافتن یک مقدار خاص برای حل یک معادله به منظور اعتبارسنجی یک بلوک یا تراکنش هستند. ولی برخلاف PoW، که در آن پاداش‌ها به توان پردازش بستگی دارند، در PoS پاداش‌ها به تعداد سکه‌هایی که فرد نگه‌داری می‌کند، وابسته‌اند.
قابل‌توجه‌ترین مزیت‌های این الگوریتم این است که انرژی برق بسیار کم‌تری نسبت به PoW مصرف کرده و خطر متمرکزسازی ندارد، بنابراین ممکن است با حملات سایبری کم‌تری همراه باشد.
معمولا ماینینگ یا همان معادلات ریاضی، آرام آرام سخت و سخت‌تر می‌شود. پاداش‌ها در هر بلاک، از هر رمزارز تا دیگری بسیار متفاوت است. این فرآیند با سختی استخراج و نرخ هَش تعریف می‌شود که در بخش زیر می‌توانید با نوع عملکرد آن‌ها آشنا شوید.
منظور از سختی استخراج ارز دیجیتال چیست؟
سختی استخراج، بیانگر این مساله است که پیدا کردن راه‌حل درست که قادر به اعتبارسنجی (استخراج) بلوک باشد، چقدر دشوار است. هر رمزارز این سختی را به روش خاصی تنظیم می‌کند. بنابراین میزان دشواری و فرایند آن، ممکن است با ارزهای دیجیتال دیگر متفاوت باشد و گاها تغییر کند.
تمام رمزارزها که فرآیند استخراج آن‌ها بر اساس الگوریتم اثبات کار است، سختی استخراج آن‌ها پی‌درپی با رشد شبکه افزایش می‌یابد. زیرا معمولا هر چه بلوک‌های بیش‌تری استخراج شوند، استخراج کننده‌های بیش‌تری وجود دارند که به دنبال پاسخ می‌گردند. این بدان معناست که اگر سختی یکسان بماند، بلوک‌ها بسیار سریع استخراج خواهند شد.
می‌توانید این موضوع را این‌گونه تصور کنید: قفل رمزداری را تصور کنید. برای یافتن یک بلاک، باید این قفل را باز کنید. نخست، سه عدد نامعلوم است و تمام استخراج کننده‌های دیگر سعی در بازکردن آن دارند که بیش از ده هزار راه‌حل محتمل پیش روی آن‌هاست. افزایش سختی استخراج می‌تواند به این صورت باشد که قفل، یک عدد دیگر نیز داشته باشد، در نتیجه استخراج کننده باید پاسخ را برای ۴ عدد پیدا کند.
نرخ هش
نرخ هش (Hash Rate) این مساله را مشخص می‌کند که در هر ثانیه چند پاسخ قابل حدس هستند. این معیار بر حسب مگاهش بر ثانیه تا تراهش بر ثانیه قابل توصیف است. به مثال قفل بازگردیم؛ هش‌ریت توصیف می‌کند که استخراج کننده می‌تواند در هر ثانیه چند پاسخ را امتحان کند.
انواع روش‌های استخراج ارز دیجیتال کدامند؟
روش‌های مختلفی برای استخراج وجود دارند ولی به خاطر داشته باشید که تمام آن‌ها به عملکرد دستگاه استخراج شما وابسته است.
استخراج ارز دیجیتال با CPU
استخراج با CPU یا همان استخراج با کامپیوتر یکی از مرسوم‌ترین (نه سودمندترین) روش‌های استخراج هر رمزارز است. یک کامپیوتر با کیفیت خوب می‌تواند به هش‌ریت حدود ۲۵ مگاهش بر ثانیه برسد اما آن‌قدرها هم عدد خوبی نیست. زیرا برای این‌که بتواند با استخرهای استخراج، با هش‌ریت‌های چند تراهش بر ثانیه (چند میلیارد پاسخ) رقابت کند کافی نیست.
ماینینگ ارز دیجیتال با GPU
بیشتر افراد حقیقی که استخراج می‌کنند این کار را با استفاده از GPU انجام می‌دهند که به معنای استفاده از کارت گرافیک برای استخراج است. یک کارت گرافیک خوب به تنهایی می‌تواند به هش‌ریت حدود ۳۰ مگاهش بر ثانیه برسد و انرژی بسیار کم‌تری نسبت به کامپیوتر مصرف می‌کند. این نکته دلیل این است که چرا خرید و فروش گرافیک بازی‌ها تا این اندازه محبوبیت دارد؛ زیرا برای استخراج کننده‌ها جذاب هستند.
استخراج رمز ارز با ASIC
این نوع استخراج، استفاده از تجهیزاتی که به طور خاص تولید شده‌اند را توصیف می‌کند. این تجهیزات، کامپیوترهایی با هدف استخراج صرف بوده و قادر به انجام هیچ کار دیگری به غیر از عمل استخراج نیستند. این روش به دلیل کارایی زیاد، رایج‌ترین روش برای استخرهای استخراج است.
شبکه‌ی لایتینگ چیست و چگونه کار می‌کند؟
بعد از نگاه دقیق‌تر به سیستم اثبات کار، خواهید دید که این سیستم به احتمال بسیار زیاد، دارای مشکل مقیاس‌پذیری قابل توجهی است. بیت کوین در حال مقابله با این مشکل است و روش جالبی برای حل آن پیدا کرده است. راه‌حل این موضوع «شبکه‌ی لایتینگ» نامیده می‌شود که روش پردازش تبادلات خارج از زنجیره را توصیف می‌کند. به عنوان مثال هنگامی که ویسا بتواند تا حداکثر ۴۰۰۰ تراکنش در ثانیه را تایید کند، بیت کوین می‌تواند هفت تراکنش را بدون شبکه‌ی روشنایی پردازش کند.
این نوع پردازش تضمین می‌کند که هزینه‌های بالای تراکنش را به کم‌ترین مقدار کاهش دهد و مقیاس‌پذیری را در حدود میلیارد در ثانیه بیفزاید. شبکه‌ی لایتینگ به صورت گسترده به عنوان یک کاربرد همتابه‌همتا که به بلاک چین موجود در بیت کوین اضافه شده است، قابل توصیف است. این سیستم «کانال‌های پرداخت» نامیده می‌شوند و احتمال کار کردن تراکنش‌ها بدون عبور از بلاک چین را ایجاد می‌کند. کانال پرداخت، ارتباط بین دو کاربر است که می‌توانند به یکدیگر BTC ارسال کنند.
این تراکنش‌های کوچک تنها در صورتی روی بلاک چین ذخیره می‌شوند که هر دو کاربر پایان آن را امضا کنند و این کانال را ببندند. کاربران می‌توانند مدت زمان آن را تعیین کنند. این کار، شرایطی فراهم می‌سازد که لازم نباشد هر تراکنش روی بلاک چین ذخیره شود، بلکه تنها خروجی چندین تراکنش روی بلاک چین ذخیره گردد. بدین معنا که تنها نیاز است دو عمل اجرا شوند؛ یکی برای باز کردن کانال و یکی برای بستن آن.
اگر می‌خواهید مطالب بیش‌تری درباره‌ی استخراج ارز دیجیتال و احتمال به دست‌آوردن رمزارز با آن کسب کنید، می‌توانید محاسبه‌گرهای متنوعی را که در اینترنت هستند، بررسی کنید. همان‌طور که در ابتدای این مطلب به آن اشاره کردیم در فرآیند استخراج مبتنی بر الگوریتم‌های اثبات، نیازمند پردازنده‌ی گرافیکی قوی هستیم و مصرف برق زیادی مصرف می‌شود. به پیشنهاد متخصصان این حوزه، اگر هدفتان ارزهای هنگفت هستند، استخراج کردن با تنظیمات کوچک برای هدف شما مناسب نخواهند بود. دیگر سودمند نیست. اصولی‌ترین روش‌ها، سرمایه‌گذاری روی یک استخر استخراج یا ارزهای دیجیتال کوچک و کم ارزش است که پاداش‌های بیش‌تری را فراهم می‌کنند.
بدون دیدگاه